آیا کاشت ایمپلنت دندانی ضروری است؟

کاشت ایمپلنت دندانی در مواقعی ضروری می‌شود که فرد یک یا چند دندان خود را از دست داده باشد و جای خالی آن باعث مشکلات جویدن، تکلم یا تغییر فرم صورت گردد. زمانی که دندان‌های مجاور توانایی نگهداری بریج را ندارند یا فرد نمی‌خواهد به دندان‌های سالم دیگر آسیب بزند، ایمپلنت بهترین گزینه است.

کاشت ضروری ایمپلنت

در چه مواردی کاشت ایمپلنت دندانی ضروری است؟

کاشت ایمپلنت دندانی زمانی ضروری می‌شود که دندان از دست رفته باشد و بیمار برای بازیابی عملکرد، زیبایی و سلامت دهان خود به یک راه‌حل ثابت و طولانی‌مدت نیاز داشته باشد. موقعیت‌های کلیدی عبارتند از:

  • یک دندان از دست رفته: برای جایگزینی یک دندان از دست رفته بدون آنکه دندان‌های سالمِ مجاور برای بریج ساییده شوند.
  • چند دندان از دست رفته: برای پشتیبانی از دندان مصنوعی یا بریج‌های جزئی ثابت، در زمانی که چندین دندان وجود ندارد.
  • فک بی‌دندان: زمانی‌که تمام دندان‌های شخص از دست رفته‌باشد، برای تکیه دادن پروتزهای تمام قوس، از ایمپلنت استفاده می‌گردد. این روش در مقایسه با دندان مصنوعی معمولی، پایداری را بهبود می‌بخشد. منظور از پروتزهای تمام قوس، بریج‌های هیبریدی ثابت یا اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت (implant-supported overdentures) می‌باشد.
  • پروتز متحرک نامناسب: در مواردی که پروتز متحرک موجب ناراحتی یا لق شدن می‌شود، ایمپلنت جایگزینی پایدار و طبیعی‌تر محسوب می‌شود. در بیمارانی با تحلیل استخوان فک یا بی‌دندانی کامل، ایمپلنت به بازگرداندن عملکرد طبیعی دهان و زیبایی لبخند کمک می‌کند.
  • حمایت ناکافی برای دندان مصنوعی معمولی: هنگامی که دندان مصنوعی متحرک به دلیل تحلیل استخوان یا آناتومی ضعیف ناپایدار است.

 

  • فقدان مادرزادی یا پس از ضربه: برای بازیابی دندان‌های از دست رفته پس از تصادفات، جراحی فک یا ناهنجاری‌های رشدی (مانند فقدان دندان‌های پیشین جانبی).

بیمارانی که به دنبال دوام طولانی‌مدت هستند: هنگامی که بیماران یک راه‌حل ثابت و پایدار را ترجیح می‌دهند که از نظر عملکرد و زیبایی، مشابه دندان‌های طبیعی عمل کند.

کاشت ایمپلنت دندانی

کلمات کلیدی:
کاشت ایمپلنت دندانی، جراح فک و صورت، دکتر هومن نوایی

آیا کاشت ایمپلنت دندان، کار درستی است؟

در برخی از موارد که از دست دادن دندان پیش می‌آید، کاشت ایمپلنت دندانی اجباری نیست و احتمال گزینه‌های پروتز دیگری نیز وجود دارد. البته زمانی که راندمان بهینه جویدن، حفظ استخوان و زیبایی با کیفیت بالا، در اولویت باشند، قرار دادن ایمپلنت ضروری می‌شود.

در ادامه ضروری بودن ایمپلنت دندان را از چند زاویه بررسی می‌کنیم:

  • زاویه بیولوژیکی: ایمپلنت‌ها، استاندارد طلایی برای جایگزینی دندان‌ها هستند. زمانی‌که محیط بیولوژیکی مطلوب باشد، آنها ارتباط مستقیمی بین استخوان زنده و تیتانیوم به‌وجود می‌آورند. بنابراین ایمپلنت‌ها قوی، پایدار و مستقل بوده و برخلاف بریج‌ها، به دندان‌های مجاور متکی نیستند.
  • زاویه عملکردی و پروتزی: وقتی ایمپلنت به درستی انجام شود، هم زیبایی و هم عملکرد جویدن را نزدیک به دندان‌های طبیعی بازیابی می‌کند.
  • زاویه انسانی: ایمپلنت همچنین یک تعهد به سبک زندگی است. نیاز به نگهداری منظم حرفه‌ای و بهداشت دقیق دارد. برخی از بیماران گزینه‌های ساده‌تر یا قابل جابجایی را ترجیح می‌دهند زیرا این سطح از پیگیری را نمی‌خواهند.

 

  • زاویه اخلاقی و مالی: ایمپلنت‌ها اغلب به عنوان “بهترین” یا “مدرن‌ترین” راه حل به بازار عرضه می‌شوند. قرار دادن ایمپلنت وقتی “از نظر بالینی مناسب و از نظر اقتصادی معقول” باشد، جنبه های مثبت زیادی دارد.

به طور خلاصه قرار دادن ایمپلنت زمانی “درست” است که:

  • استخوان و بافت نرم سالم کافی وجود داشته باشد،
  • بیمار بتواند بهداشت عالی دهان و دندان خود را حفظ کند،
  • طرح اکلوزال و طراحی پروتز مناسب باشد،
  • موارد استفاده کاربردی باشد و تنها زیبایی مدنظر نباشد،

بیمار تعهد بلندمدت در نگهداری از ایمپلنت را کاملا درک کند.

در چه شرایطی قرار دادن ایمپلنت صحیح نیست؟

کاشت ایمپلنت دندانی طبق شرایط زیر، کار درستی نیست:

  • کمیت یا کیفیت استخوان ناکافی باشد و نتوان آن را به طور قابل پیش‌بینی پیوند زد. بافت باید بتواند از ایمپلنت پشتیبانی کند و بیمار بتواند آن را حفظ کند.
  • شرایط سیستمیک (مانند دیابت کنترل نشده، درمان با bisphosphonate، سیگار کشیدن زیاد، پرتودرمانی سر و گردن) بهبودی را به خطر می‌اندازد.
  • بهداشت دهان و دندان ضعیف است. پری ایمپلنتیت (التهاب اطراف ایمپلنت)، دشمن موفقیت طولانی مدت ایمپلنت دندان است.
  • یک ایمپلنت بد برنامه‌ریزی شده، زاویه اشتباه، طراحی پروتز ضعیف و اکلوژن ناکافی می‌تواند به منبع مزمن التهاب یا ناراحتی تبدیل شود.
  • از نظر احساسی، بسیاری با یک دندان ثابت دوباره احساس «کامل بودن» می‌کنند. برخی دیگر تا زمانی که بتوانند راحت غذا بخورند، اهمیتی نمی‌دهند.

برخی اوقات، در یک بیمار مسن با امید به زندگی محدود یا مشکلات مهارت، یک دندان مصنوعی خوب ساخته شده ممکن است انسانی‌تر و کاربردی‌تر باشد.

جراح فک و صورت جهت کاشت ایمپلنت چه مواردی را در نظر می‌گیرد؟

در اینجا یک طرح کلی فشرده و مبتنی بر شواهد برای ارزیابی نشانه‌های ایمپلنت، که توسط جراحان فک و صورت و دهان و متخصصان پروتز استفاده می‌شود، آورده شده است.

  • مناسب بودن سیستمیک و پزشکی بیمار: تعیین اینکه آیا بیمار می‌تواند ایمپلنت را بهبود بخشد و حفظ کند. موارد منع کاشت مطلق شامل سکته قلبی اخیر (کمتر از 6 ماه)، دیابت کنترل نشده، سرکوب سیستم ایمنی، تابش بیش از 50 گری به فک و درمان با بیسفسفونات وریدی می‌باشد. موارد منع کاشت نسبی شامل سیگار کشیدن، بهداشت دهان و دندان ضعیف، پوکی استخوان و درمان با داروهای ضد انعقاد می‌باشد. بررسی می‌گردد که اگر خطر عفونت فعال یا التهاب سیستمیک وجود دارد، کاشت به تعویق انداخته شود.
  • ارزیابی وضعیت موضعی دهان: توانایی محل جراحی برای دریافت و پشتیبانی ایمپلنت مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. کمیت استخوان یعنی ارتفاع، عرض و مورفولوژی، همچنین کیفیت استخوان و تراکم بررسی می‌شود. بافت نرم از نظر بافت کراتینیزه، عمق وستیبولار کافی و بدون بیماری مخاطی ارزیابی می‌شود.

 

  • آنالیز اکلوزال و عملکردی: از اینکه ایمپلنت در یک طرح اکلوزال پایدار عمل خواهد کرد، اطمینان حاصل می‌شود. پایداری دندان‌های مقابل و پارافانکشن (دندان قروچه، فشردن دندان‌ها) کنترل می‌گردد.
  • امکان‌سنجی زیبایی و پروتزی: اینکه آیا ایمپلنت می‌تواند از نظر بالینی و زیبایی‌شناختی، پروتزی قابل قبول ایجاد کند، تعیین می‌شود. نمای ظاهری، خط لبخند بالا یا پایین، ساختار و تقارن لثه مورد بررسی قرار می‌گیرد. اگر پیش‌بینی می‌شود که زیبایی دندان به خطر می‌افتد، پروتز جایگزین در نظر گرفته می‌شود.
  • عوامل بیمار محور: جراح فک و صورت، درمان را با اهداف، رعایت و امور مالی بیمار هماهنگ می‌نماید. انگیزه و تعهد بهداشتی بیمار، میزان آگاهی در مورد نگهداری و خطر پری ایمپلنتیت، هماهنگی منابع مالی و زمانی با درمان مرحله‌ای و مشخصات روانشناختی بیمار مورد توجه و بررسی قرار می‌گیرد.

نگهداری و پیش‌آگهی بلندمدت: پایداری ایمپلنت و نه فقط موفقیت اولیه ارزیابی می‌شود. آیا دسترسی بیمار به بهداشت و نظارت رادیوگرافی کافی است و عوامل خطر مانند ترک سیگار و کنترل پریودنتال کاهش یافته‌اند.

کاشت ایمپلنت

جمع بندی

دکتر هومن نوایی با دقت و بر اساس شواهد علمی، تمام شرایط بیمار را پیش از کاشت ایمپلنت ارزیابی می‌کند. او ابتدا وضعیت عمومی و پزشکی بیمار را از نظر سلامت قلب، کنترل دیابت، مصرف داروها و توانایی ترمیم بررسی می‌نماید تا از ایمنی درمان اطمینان یابد. سپس شرایط موضعی دهان، شامل میزان و کیفیت استخوان، سلامت بافت نرم و نبود عفونت فعال را ارزیابی می‌کند. در ادامه، طرح اکلوزال و عملکرد فکی برای پیشگیری از فشارهای نابجا و شکست ایمپلنت تحلیل می‌شود. جنبه‌های زیبایی و پروتزی از جمله خط لبخند و تقارن لثه نیز به‌طور دقیق بررسی می‌گردند تا نتیجه‌ای طبیعی حاصل شود. دکتر نوایی همچنین انگیزه، توان مالی و همکاری بیمار را در نظر می‌گیرد و درباره مراقبت‌های بعدی آموزش می‌دهد. در نهایت، با بررسی امکان نگهداری بلندمدت و پیشگیری از عوارض، تنها در صورت فراهم بودن همه شرایط، اقدام به کاشت ایمپلنت دندانی می‌کند.